De beer is los in de
Pyreneeën
Er leven beren in de Pyreneeën. Geen echte Pyreneese beren,
maar import uit Slovenië. In 2006 zijn in de centrale Franse Pyreneeën vijf
beren uitgezet. Vier vrouwtjes en een mannetje. Het uitzetten was in feite een
reactie op het doodschieten in november 2004 van het laatste vrouwtje onder de
Pyreneese beren. Zelfs de allerlaatste beren bleken niet veilig voor de mens. De
dood van het laatste vrouwtje veroorzaakte de nodige commotie en het uitzetten
van beren, waarover al jaren werd gepraat, kon niet uitblijven. Vijf beren. Na
een jaar was één beer doodgereden, had een andere een noodlottige val gemaakt
en was een derde in zijn poot geschoten door een jager die iets zag bewegen in
het struikgewas en op goed geluk begon te schieten. Tussen de bedrijven door
planten de beren zich ook nog voort. Samen met eerder uitgezette beren of
nakomelingen daarvan proberen ze er het beste van te maken. Vorig jaar heeft
men twintig beren geteld in de Pyreneeën. Dat is bepaald geen levensvatbare
populatie en biologen, natuurbeschermers en anderen die de beren een warm hart
toedragen hopen dan ook dat er meer beren worden uitgezet. Plaatselijke
bevolking, herders en jagers hopen dat dat niet gebeurt. Voor- en tegenstanders
staan lijnrecht tegenover elkaar en bewerken de politici die de moed niet
hebben om een beslissing te nemen. Een hopeloze situatie. Ik vrees dat het met
de beren nooit echt iets zal worden in de Pyreneeën. Vergis je niet in de
diepgewortelde haat die er in de Pyreneeën bestaat tegen de beer. De uitspraak
“non ours” is in mijn streek, de Couserans, niet voor niks overal op de weg
gekalkt.
Ach, er zullen altijd wel een paar beren in de Pyreneeën
leven, maar de door de biologen gewenste populatie zie ik niet komen. Voorlopig
blijven het enkele exemplaren, die zich angstvallig verborgen houden voor de
mens. De kans dat wandelaars een beer in het vizier krijgen, is verwaarloosbaar
klein. In de Couserans heb je nog de meeste kans.15 van de 20 beren bevinden
zich in deze dunbevolkte streek. Ik hou mezelf voor dat ik vroeg of laat een
beer zal zien tijdens een wandeling. Wat zal er dan gebeuren? Niet veel
waarschijnlijk. Ik denk dat we allebei bang zullen zijn, de beer en ik. Even
zullen we elkaar verschrikt aankijken, waarna de beer in het bos zal
verdwijnen. Ik hoop dat ik de tegenwoordigheid van geest zal hebben om een foto
te maken. En die foto stuur ik dan op naar de Wandelkrant. Ja, dat doe ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten